DE JACHT OP DE KNIEBRACE

Waarschuwing... dit wordt een zure column!

Afhankelijk!

Het leek me als “pleaser” de ergste nachtmerrie ooit.

Maar alles went :) 

Langzaam begin ik zelfs in een soort van chill-stand te komen.

Als mijn ouders weer de kids komen halen om ze naar school te brengen.

De boodschappen bezorgd worden.

De kinderen thuis worden gebracht na een speelafspraakje omdat ik ze niet kan halen en ik alleen maar uitgerust en al de voordeur moet opendoen om ze binnen te laten.

Ik heb er nog even aan gedacht wat er zou gebeuren als ik de deur dicht zou laten.

Zouden die ouders ze dan ook weer meenemen?

Het went een leven zonder rennen en vliegen.

Maar goed, het zou een zure column worden en nu dwaal ik af.

De zorg.

De zorg in Nederland.

Damn!!! 

Ik dacht dat er veel speelde in het onderwijs, maar de zorg doet er niet voor onder.

Zo snel als ik mijn knieband scheurde, zo lang duurde het voor er ook maar iets geregeld was.

Het werd een drama!

De huisarts verwees me naar een orthopeed, maar in het ziekenhuis hadden ze voorlopig geen plaats. Pas een week na mijn val kon ik terecht in een andere kliniek.

Na de foto, was de arts gelijk duidelijk.

“Dwars doormidden. Per direct een brace dragen, dag en nacht!

Alleen uit met douchen.” 

Dan kon de knieband op een goede manier zelf weer aan elkaar groeien, zei hij, anders was er kans op een operatie.

Ik liep inmiddels al een week zonder brace  te hinken door het huis, zou ik de boel al verpest hebben en eeuwig een manke poot houden?

Duidelijk.

Hoofdprioriteit : BRACE

De kniebrace bleek echter moeilijk te bestellen, bijna onmogelijk zelfs.

Ik moest naar Bussum om hem te laten aanmeten en er zat een levertijd op van bijna een week.

Ik wilde het mijn vader niet aandoen om ook nog naar Bussum te moeten scheuren (uur rijden), want de beste man was inmiddels behoorlijk afgedraaid.

Dus belde ik orthopedisch instrumentmakers in Apeldoorn (nooit over nagedacht dat dit een beroep is, zal het toch nog eens onder de aandacht brengen in mijn klas ) maar deze  werkten weer niet samen met de kliniek waar ik onder behandeling was. 

Hadden een extreem lange levertijd.

Alleen een linker kniebrace op voorraad.

Zaten voorlopig vol met afspraken.

Of hadden een bloedchagrijnige eigenaar, zo erg dat ik nog liever eeuwig mank liep dan dat ik door hem geholpen moest worden. 

(Oké, ik ben nu niet helemaal eerlijk, ben uit wanhoop naar hem teruggegaan en was op het punt om op mijn ene nog werkende knie te smeken, maar gelukkig voor mijn eigenwaarde zat hij die dag dicht)

In Apeldoorn ging het niet lukken, dat was duidelijk, ik belde verder. 

Ik kreeg te horen dat de verzekering inmiddels geen  tijdelijke brace meer vergoed, alleen als  je zo’n pech hebt dat hij levenslang is.

Wat de kosten waren konden ze bij meerdere bedrijven niet zeggen, ergens tussen de 80 en 1000 euro.

(Een soort Fiat Panda of een Rolls-Royce brace ???) 

“Uhm....Wat zegt u?” Hakkelde ik nog naïef en verbaasd door de telefoon.

Mijn knie klopte ondertussen als een dolle, alsof hij wilde zeggen:” Komt dat ding nou nog of niet?!” 

Uiteindelijk kwam er hulp uit Soest  (ook een uur rijden) waar heel lieve mensen aan het werk waren, die gelijk dezelfde dag ergens in de overvolle agenda een plekje voor mij wisten te maken. 

Er lagen maar een paar bracen op voorraad, ik had geluk één had precies mijn maat. 

Wat uitzonderlijk was verzekerde ze.

Een verademing! 

Minder pijn :) 

En geen eeuwig manke poot!

Wat ik eigenlijk wil vertellen met dit verhaal, is dat ik me zorgen maak.

Zorgen om de zorg in Nederland.

Hoe moeten mensen dit doen die gewond raken en niet zo mondig zijn als ik ?

Die geen fantastische ouders hebben die ze de hele dag rondrijden om zorg voor ze te regelen?

Die geen geld hebben om een brace, vervoer of eigen risico  te betalen?

Die niet handig zijn met het internet om andere mogelijkheden te zoeken?

Eigenlijk weet ik wel hoe het met deze mensen zal gaan.

Hun letsel zal erger worden zonder de juiste hulp en uiteindelijk zullen zij misschien een dure operatie nodig hebben en het bizarre is, dat betaald de verzekering dan weer wel...

Krom.

Net zo krom als mijn knie.

Heb je genoten van mijn Blog?  Ik zou het heel leuk vinden om voor wat meer lezers te schrijven.

Wil jij me daarmee helpen, deel mijn blog dan met je vrienden op je socials :) 

Volg de rest van mijn avonturen op:

Klik op de foto's om meer Blogs te lezen