DE GARAGE

2 april 2023

De garage

Alsof je door de poort van de hemel komt! 

We zijn net de grens met Spanje gepasseerd en het is bizar hoe het landschap zich voor onze ogen veranderd, wat het precies is weet ik niet, maar de bergen hier zien er gewoon anders uit dan die in Frankrijk.

We rijden tussen immens grote rotswanden door, duiken lange tunnels in en de “Ooohhhs en Ahhhs “ komen luidkeels uit de monden van de meisjes.

Hopelijk komen we nog op tijd aan bij ons hotel, maar tot nu toe loopt de reis voorspoedig.

“Stoer hoor, dat je dit doet.” denk ik aan een van de vele opmerkingen toen ik mijn plannen aan mensen vertelde.

Tja, eigenlijk valt het wel mee hoe stoer het is, bedenk ik me, ik bedoel de wegen zijn prima, het is dag en de Tom Tom wijst de weg.

Onderweg ververs ik nog even de olie, zie ik kan prima mijn eigen boontjes doppen. 

Na zeven uur rijden we Burgos in, het hotel ligt midden in het centrum en na wat omrijden, tegen de richting in rijden en over paaltjes die hopelijk niet omhoogschieten , komen we aan bij het hotel.

Ik parkeer voor de garage en wil naar de vrouw achter de receptie lopen, ze ziet me en komt al naar buiten.

Ze kijkt naar mijn auto en er verschijnt een zorgelijke blik op haar gezicht.

“Loopt u maar eerst even met mij mee de garage in, want ik weet niet of uw auto daar wel in past.” Zegt ze.

Na een rondje door de garage, geeft ze aan dat er alleen nog plaats is op de onderste verdieping. 

Hmm, ik moet toegeven dat er wel heel erg veel pilaren staan in deze ondergrondse garage (instorten zal hij in ieder geval niet) maar de plaatsen zijn groot genoeg en met een beetje heen en weer steken moet het lukken.

“Dit komt goed hoor, geen enkel probleem!” Verzeker ik haar.

Als ze weer achter de receptie is verdwenen, stap ik in en rijd door de deur naar binnen, we sjacen het eerste heuveltje af, (Zie appeltje eitje!) en dan komt er een rare haakse bocht als we het tweede heuveltje afgaan die nu toch eerder op een enorm stijle helling blijkt te zijn, klein inschattingsfoutje.

En dan gebeurd het....

Ahhhh! 

Mijn auto past niet door de bocht naar links.

Gewoon niet.

Ook niet een beetje.

Ik sta zo goed als verticaal op de rem en mijn neus klapt bijna tegen de muur.

Naar achter de garage weer uit is geen optie. Te stijl. Te bochtig.

Maar we passen dus ook niet meer naar links. 

Een golf van paniek trekt door mijn lijf en ik krijg het enorm warm.

Shit schiet het door mijn hoofd, daar gaat mijn nieuwe auto.

Als ik nu de rem loslaat glijden we met een enorme klap tegen de muur.

Zouden ze hem eruit kunnen slepen ?

Rustig blijven. Even nadenken.

Ik zet hem op de handrem en de auto glijdt nog gevaarlijk iets verder met zijn neus richtig muur, of is het mijn verbeelding?

De meisjes zitten met spierwitte gezichtjes op de achterbank. “Gaat het mam?” Vraagt Nova.

“Ja hoor dit komt goed!” Lieg ik.

“Gelukkig.” Zucht de jongste, “ Ik maakte me al zorgen mam.” 

Ik stap uit en dan bedenk ik me iets.

Meiden geef al jullie knuffels en de kussens.

Ze moeten lachen, maar doen braaf wat ik vraag.

Ik prop ze tussen de neus van de auto en de muur, ze blijven lekker strak zitten.

Zo dan heb ik straks alleen maar deuk schade en misschien geen krassen.

Ik stap in en zet hem in de achteruit, laat de koppeling langzaam opkomen en als ik voel dat hij hem pakt druk ik op goed geluk keihard het gaspedaal in. Met een schok schiet de auto een meter omhoog, ik draai als een gek aan mijn stuur en dan glijdt hij met een klap naar beneden.

De neus schiet met volle snelheid rakelings langs de muur.

“Zie niets aan de hand!” Roep ik naar de meiden als we beneden zijn. Ze moeten lachen want ze zijn niet gek en zien mijn knalrode hoofd.

De kamer is mooi, met twee verdiepingen en de meisjes gaan los, na een paar uur liggen ze eindelijk in bed.

“Slaap lekker mam!” 

“Slaap lekker meiden!”

Ik stap in mijn eigen bed en kan maar aan een ding denken...

Shit, morgen moeten we ook weer omhoog!