YOGA

We zijn aangekomen in ons huisje in Portugal dat we huren van Greet een vlotte dame van 76.

“Gaan jullie mee naar yoga?” 

“Tuurlijk, Greet, tuurlijk gaan wij mee naar yoga!”

Ik bedoel hoe erg kan het zijn?

Een lesje yoga wat vol te houden is door Greet die toch echt al bejaard is, kan nooit meer inspanning geven dan die paar lesjes die ik in Nederland heb gevolgd.

Ik rek mijn stramme spieren nog eens uit, ren snel naar de slaapkamer om ets van wat op een yoga outfit lijkt aan te trekken, sprint de trap af van ons huisje en zie Greet al topfit bij de auto staan.

“Kom”, roept ze, “Straks komen we nog te laat en daar houdt Mario niet van.”

De meisjes ploffen neer op de achterbank en daar gaan we.

Greet weet gelukkig de weg, want ik heb echt geen idee welke kant we op moeten. 

“Hier links, ja heel goed.” Roept ze naast me en wijst tegelijk met haar hand welke richting ze met links bedoeld.

Met volle vaart rijd ik over de kronkelige wegen en ben stiekem wel benieuwd wat ze van mijn rijstijl vindt.

“Nou, nou, je mag hier wel een beetje gas geven hoor, dit is een lang stuk, hup hup!” 

Roept ze ongeduldig wiebelend op haar stoel.

Ik reageer niet, maar druk het gaspedaal wat harder in, al na een paar seconde  laat ik hem weer los, jemig die bochten zijn scherp hier! 

Het is duidelijk dat de Portugezen alleen een vangrail plaatsen waar het (volgens hun) echt nodig is.

Dan zijn we er. “Alleen nog even door dit smalle hek.” Zegt Greet. “Moet je hem gewoon even goed indraaien. Daarna hoeven we alleen nog even dit pad af naar hun huis.”

Alleen nog even het pad af....

Het pad is onverhard, heeft enorme kuilen en kiezels, slingert als een dolle en naast het pad gaapt een mega afgrond me tegemoet. De meisjes worden steeds stiller op de achterbank en kijken zwijgend door het raampje naar beneden.

Ik voel hoe de auto hier en daar wat wegglijd op het grind en vraag me af wat me nog te wachten staat na de volgende bocht.

Dat wordt al snel duidelijk, een nog diepere afgrond.

“Ja toe maar!” roept Greet ongeduldig naast me. “Dit is een heel goed pad, gewoon gas erop!”

Met  een zucht van opluchting parkeer ik de auto tussen een paar grote keien in, gelukkig we zijn er!

Een meer dan prachtige huis (eerder een resort) staat naast de parkeerplaats en als we de yoga studio inlopen heb ik zelden eerder zo’n mooie en serene plek gezien.

Binnen vijf minuten lig ik in een onmogelijke houding op een matje tussen twaalf yogies, heb ik uitzicht op de bergen, hoor ik de vogeltjes fluiten en voel ik mijn hart als een razende in mijn borstkast bonken en klotst het zweet onder mijn oksels. 

Voor me ligt Greet. Ze manoeuvreert zich soepel van de ene houding in de andere en ik hoor haar amper hijgen.

We moeten een uur afzien.

“Lekker ontspannen hè zo’n ochtendje yoga.” Zegt ze na de les, terwijl ze me vrolijk toelacht.

“Ja hoor Greet, heerlijk ontspannen!”