Skateboarden, Rolstoelen en Rocksterren (deel2)
Weer iets geleerd over mezelf.
Ik ben geen goeie patiënt.
Eerlijk... ik ben zelfs vreselijk.
In het ziekenhuis voel ik gelijk hoe het is om in een rolstoel te zitten (oké, 1 x eerder gedaan, maar toen was ik net bevallen en geloof me dan wil je niets liever)
Mijn moeder duwt me geduldig door de hal en al snel staan we bij dat ding waar je je paspoort moet scannen en dan trekt mijn moeder me achteruit.
“Hey!” Roep ik geïrriteerd, “ Ik moet het bonnetjes nog pakken hoor!”
Snel duwt ze me naar voren.
We moeten naar de afdeling radiologie en ze blijft lang bij het bord staan om te kijken welke kant we op moeten.
“Die kant.” Gil ik vanuit de stoel. “We moeten daarheen!”
Ze blijft nog even staan en zegt dat ze eerst even zelf wil kijken op het bord.
Grommend, blijf ik zitten en wacht tot ze eindelijk heeft gezien dat we inderdaad de kant op moeten die ik haar had aangegeven.
Als we later koffiedrinken wil ik extreem lang (minstens vijf minuten) in de vitrine met broodjes turen, maar ik merk dat mijn moeder het nu wel een x zat is en ik word richting tafeltje geduwd.
Als ze afrekent (ze is te lief, want na al dat gegrom zou ik geen cent meer hebben uitgegeven aan zo’n ondankbare monsterlijke dochter) zit ik achter haar en kijk naar haar rug terwijl ze met de bediening praat.
Ik voel me een beetje buitengesloten, maar stiekem is het ook wel lekker om niet sociaal te hoeven doen.
Mijn ouders rijden me de hele dag rond, want krukken zijn tegenwoordig niet meer te krijgen in het ziekenhuis alleen aan de ander kant van Apeldoorn.
Ik snap dat wel, want wie heeft er nou in godsnaam krukken nodig in een ziekenhuis ?!
En ook de huisarts, orthopeed, Brace-winkel en de kids moeten nog gehaald/bezocht worden
Eind van de middag zijn we weer thuis en ploffen uitgeteld neer. Mijn ouders zien er afgedraaid uit en ik durf het bijna niet te zeggen...
“Uhm vanavond wil ik eigenlijk nog wel weg.”
Als door een wesp gestoken schieten mijn ouder op van de bank.
“Wat?! Weg?! Ben je niet helemaal goed ofzo?!” Brult mijn vader.
“Je hebt een gescheurde knieband!” gilt mijn moeder.
Ja dat weet ik ook, denk ik, dat is prima te voelen.
“Nou, eh, er is toch niets gebroken?” Piep ik voorzichtig, “ Waarschijnlijk alleen maar een scheurtje...”
Ik trek mijn meest verliefde gezicht (het fangezicht wat ze vast nog van vroeger kennen toen ik idolaat was van Take That) en leg ze uit dat er vanavond een band speelt in Amsterdam, die ik al minstens drie jaar wil zien. (Beetje aangedikt, ik ken ze nog geen drie jaar, maar leugentje om bestwil mag) en dat ik die al eerder heb gemist.(Wat dan wel weer waar is.)
Die avond vertrekken we, Daniëlla en ik, op weg naar Paradiso.
Opgepoetst en al.
Want al kunnen we niet als wulpse dames van 40+ voor het podium hangen, we moeten er natuurlijk wel een beetje leuk uitzien op die ene dag in het jaar dat we een optreden bezoeken.
In de parkeergarage rollen we vol bravoure naar de lift, het gaat allemaal zeer gesmeerd, tot we het briefje op de deur zien zitten.
‘Tijdelijk buiten werking’
Op het briefje staan nog een paar andere garages in Amsterdam geschreven waar wel een werkende lift is.
Ik denk aan het optreden wat bijna begint en voel me gezegend dat ik met mijn krukken nog net de twee trapjes kan op strompelen en Daan mijn rolstoel draagt.
Je staat er niet bij stil, maar als je gehandicapt bent, ben je echt afhankelijk.
Ik neem me voor om nooit meer op een smalle stoep te parkeren.
We kunnen dan misschien niet vooraan staan en de groupie uithangen, maar we zitten wel op een mooie plek op het balkon.
De mannen van Amistat zijn niet alleen talentvol maar ook zeer innemend. Even voel ik me weer dat meisje van vijftien.
Ik ben verliefd!
Als ik naast me kijk, zie ik dat ik niet de enige ben, Daniëlla staart vol bewondering naar het podium.
“Ik wil die met lang haar.” Sis ik in haar oor.
“Dat is goed.” Grijnst ze, “Ik neem die andere wel.”
Als we Paradiso verlaten, mogen we via de zij-ingang, daar staat de bus van de band, even voel ik een kriebel en kan nog net de neiging onderdrukken voor een fotomomentje, dan rol ik met een vaart het heuveltje af.
Kom op, een fotomomentje, zo zielig ben ik niet meer, ik ben een moeder, heel volwassen!
Ik ga best hard en als ik beneden ben, laat ik Daan nog even zien dat ik ook al een wheely kan.
Het was bijzonder om te ervaren waar mensen in een rolstoel allemaal tegenaan lopen en terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat lopen hier niet het juiste woord is.
Nadat ik een filmpje van het optreden op Tik Tok plaats, reageert een van de meiden uit mijn klas.
“Leukkk jufff”
En dan nog een berichtje
“Haha, ik vind ze te harig”
Ik zal Lizzy maar niet vertellen dat ik dat nu juist zo woest aantrekkelijk vind, want voor je het weet hebben we straks een lesje Lentekriebels.
https://youtube.com/shorts/WJ0ndeFGd4M?si=zpkMhnSgBd4yGVsC
Reactie plaatsen
Reacties