Het is een gewone woensdagavond en eigenlijk zou het handig zijn om die vaatwasser uit te pakken zodat we morgen fris en fruitig (lees geordend) de dag kunnen beginnen.... Maar zo gaat deze avond natuurlijk niet...
Ik kijk naar buiten en het is prachtig weer!
Te mooi voor de vaatwasser.
Dus besluit ik de leuke moeder uit te hangen en roep ik naar de meiden: “Kom, we gaan even skateboarden!” Ze kijken me verrast met grote ogen aan, “Nu nog?!” vraagt Rosie met een opgewonden stem.
Nova staat al met een board onder haar arm bij de voordeur.
Een klein stemmetje in mijn hoofd piept: 'Is dit wel handig met die gladde gympen? Het heeft geregend.'
Maar die stem negeer ik lekker en ik spring op het board en rijd een paar rondjes. Het gaat goed, volgens mij kan ik best iets sneller.
Ik race door een flinke plas en de meiden kijken me vol bewondering na.
Kijk, zo’n moeder ben ik, denk ik trots, 44 maar nog lekker sportief en jong!
Dan gebeurt het..... ik voel hoe mijn rechtervoet de grip op het inmiddels natte board verliest terwijl mijn linker nog blijft staan...
Het is maar een fractie van een seconde, maar corrigeren is niet meer mogelijk, ik kom in een spagaat terecht en val met een enorme smak met de binnenkant van mijn knieën op de tegels. Een enorme intense pijn als ik probeer overeind te krabbelen. De pijn is zo heftig dat ik toch even achterover moet gaan liggen om bij te komen (gelukkig ben ik al voorbij de plas).
“Mama gaat het!!! Mama!!!”
Ik hoor de paniek in de stemmetjes van de meiden, dus ik roep: ”Ja hoor, het gaat!”
Moeders zijn de beste leugenaars.
Na tien minuten strompel ik naar binnen. Ik kan nog een soort van lopen en neem een warm bad en duik gelijk mijn bed in.
00:00 Ik moet plassen...
Ik probeer me om te draaien, maar dat lukt niet, ik kan mijn been niet meer optillen.
Gewoon echt NIET, niet.
Ik kruip op mijn ellebogen naar de rand van mijn bed en til mijn been voorzichtig op de grond, maar als ik wil gaan staan lijken mijn benen touwtjes.
Mijn knieën doen gewoon niets meer en de pijn... damn, ik geloof dat ik toch nog liever een piercing laat zetten! (Heb ik twee weken geleden gedaan, vandaar de vergelijking).
Help, ik moet gewoon echt plassen!
Ik voel me ineens mega hulpeloos en staar naar de muur.
Damn... zo voelen gehandicapte mensen zich, flitst het door me heen, dat je gewoon niet eens zelf naar de wc kunt lopen..
Ik laat me langzaam op de grond zakken en schuif op mijn billen richting toilet, eenmaal aangekomen moet ik me aan mijn armen aan de wasbak en het toilet omhoog hijsen. Misschien moet ik toch nog vaker het toilet schoonmaken bedenk ik me als mijn hand zich om de pot klemt.
De weg terug naar bed is ongeveer hetzelfde parcours, maar dan met het verschil dat ik niet hoef te plassen en dat is in deze omstandigheden toch best fijn. Zie, je moet altijd genieten van kleine dingen bedenk ik mezelf, bijvoorbeeld niet hoeven plassen, stiekem moet ik lachen, ik voel me echt zo'n kneus nu :)
'Laat je nog even weten of het toch nog gaat lukken vandaag? Ik heb namelijk geen vervanging.'
Ik zie het appje van Marit binnenkomen als ik wakker word en voel me gelijk schuldig. Ben nog niet zo lang geleden uit de running geweest door een fikse longontsteking.
Moet er straks weer een hele klas naar huis, door mijn 7 minuten skateboard uitspatting?!
Ik denk aan al die ouders die nu mopperend tegen elkaar zeggen: “Belachelijk, is juf Nienke nu alweer ziek?!”
Uhm...nee lieve ouders...niet ziek... alleen maar een beetje erg klunzig.
Volgende keer trek ik braaf stroeve schoenen aan, beloofd!
Reactie plaatsen
Reacties