VLIEGANGST

Doodsbang ben ik, ik geef het eerlijk toe....ik HAAT vliegen! 

Een mietje, ja een beetje wel ben ik bang, maar ik kan het echt niet helpen.

Het is niet altijd zo geweest hoor, helemaal niet zelfs, ik vond vliegen altijd fantastisch, vooral het stijgen en landen. 

Nu vraag je je natuurlijk af, hoe komt het dan dat je nu een vliegmietje bent geworden?! 

Dat gebeurde minstens tien jaar geleden met een enorme luchtzak en een harde klap op een korte landingsbaan in Egypte. Misschien was het niet eens de klap of de luchtzak zelf, maar het gegil en gehuil van medepassagiers zorgden ervoor dat er een diep gewortelde angst voor vliegen ontstond.

Tel daar bij op dat ik graag zelf de touwtjes in handen heb, dan heb je het recept voor vliegangst compleet.

En toen kwam het telefoontje van mijn vriendin uit Engeland.... “Mijn dochter gaat trouwen, we willen jullie graag uitnodigen.” 

Shit!!! Waarom nu net die dochter, waarom niet de dochter van een van mijn vrienden in Nederland, Duitsland of zelfs Portugal??? !!! 

Waarom nou net de dochter van mijn vrienden in Engeland ????

Tuurlijk!! Tuurlijk, gingen we komen, sterker nog, ik zou het voor geen goud willen missen! 

Dus verzamelde ik al mijn moed en vlogen we naar Engeland, wat best redelijk ging en daar aangekomen hadden we een topweek, het was de vliegreis meer dan waard.

Maar ja, wie heen gaat moet ook weer terug.....

De nacht voor vertrek werd Rosie telkens wakker, ze moest een beetje huilen en gaf aan dat ze het vliegen zo spannend vond.

‘Shit, kwam dit door mij? Had ik mijn angst onbewust overgedragen op mijn kind?’ 

Ik pakte mezelf bij elkaar en vertelde haar vol overtuiging dat vliegen de veiligste manier van vervoer was en gaf haar tientallen voorbeelden. Ik weet niet wie ik meer probeerde te overtuigen, haar of mezelf ...

De dag van de terugreis kwam en relaxt liepen we over het vliegveld van Luton, we hingen lekker rond bij alle winkeltjes, kochten van alles en nog wat.

We aten sushi, gingen nog even tien keer naar de wc voor het geval dat en drukte onze tassen zo plat dat ze nog net meekonden als handbagage. Ik vroeg me af of de Bengaalse snoepjes die keurig in een kartonnen doosje lagen de reis zouden overleven of als platgewalste prutjes uit de tas zouden komen.

Eigenlijk ging alles heel gladjes .... misschien wel te gladjes....

We waren op tijd bij de gate en toen gebeurde het…

Achter ons stond een opgewekte Nederlandse familie en na een week alleen maar Engels te hebben gesproken kwamen we in de “Hoera Nederlanders” stemming.

We kletsten gezellig wat of over onze tijd in Engeland tot de moeder van het gezin DE opmerking maakte....

‘Dat is ook wat’ zei ze, ‘ het is gewoon code oranje in Nederland!’

Code oranje !!! Code Oranje !!! Gonste het door mijn hoofd, de kalmte was in een klap verdwenen en ik voelde het zweet onder mijn oksels klotsen.

Hoezo code oranje ???? 

Er werd omgeroepen dat we aan boord mochten.

Zelf was ze er niet zo van onder de indruk en liep rustig verder met haar man en drie dochtertjes. 

Ik liep ook door, maar met het lood in mijn schoenen.

Buiten was het donker en ook in Luton waaide het al behoorlijk.

Ik liep naar de achterste trap van het vliegtuig en de meisjes renden voor me uit met hun kleine koffertjes achter zich aan.

Door het donker leek het vliegtuig  ineens een onheilspellend gevaarte.

Ik sprak mezelf streng toe en zeulde de koffer en de belachelijk zware “we hebben echt teveel gekocht tas” het trappertje op en voelde hoe mijn hart sneller begon te slaan.

Was dit een gevalletje van geen conditie of angst ???

Ik begroette de engelse stewardessen en wurmde me door de smalle gang van het vliegtuig en propte snel de koffers en tas boven me in het bagagerek, plofte neer in de stoel en keek op mijn telefoon, het zou best meevallen toch ...

En daar plopte het op in mijn schermpje !!! Code oranje in Nederland, storm !!! 

Hoogtepunt rond 21:00.

Om me heen hoorde ik meer mensen over het weer praten en de cabine waar ik in zat leek ineens steeds kleiner en benauwder. 

Het zweet zat nu niet alleen meer onder mijn oksels, maar liep in straaltjes over mijn rug en mijn handen waren zo plakkerig dat vegen aan mijn broek niet meer hielp.

Ik leek wel gek! Knetter gek! Wie gaat er in godsnaam zijn leven wagen met twee kleine kinderen in een vliegtuig als het stormt???

Mijn hart ging steeds sneller kloppen en ik voelde een druk op mijn borst.

Nooit meer zou ik mijn moeder plagen om haar vliegangst, ze had gewoon gelijk..

Eruit... ik moet eruit!!! was het enige wat ik me nog, kon bedenken. Naast me zat Rosie met een wit gezichtje en daarnaast Nova die relaxt door het raampje naar buiten keek.

Ineens houd ik het niet meer, “Kom we gaan.” Zeg ik tegen de meiden.

Ik sta op gris alle koffers uit het rek, ruk aan mijn mega grote tas die met een noodvaart naar beneden komt stuiteren en zeg de kinderen hun koffer te pakken.

(Terwijl ik dit opschrijf, besef ik me dat dit best overdreven klinkt allemaal) 

Rosie begint in paniek te huilen en Nova zegt: ‘ Mam, wat doe je?” 

Ik loop zo snel als ik kan naar de achterdeur, waar nog steeds mensen instappen en zeg tegen de stewardessen dat ik uitstap.

“Sorry, we are not going with this plain.” Stotter ik overstuur in gebrekkig Engels.De stewardessen blijven rustig en zetten ons even in een hoekje met de tassen.

Rosie huilt hard en Nova kijkt me aan met een blik van “Wat doe je nu?” 

Ik kijk naar mijn kinderen en besef me dat ze nu door mij misschien wel een levenslang vliegtrauma oplopen en dan als ik me dat besef moet ik ook huilen.

Iedereen in het vliegtuig vind me vast een debiel, maar als er echt iets gebeurd, ben ik later vast blij dat ik ben uitgestapt.

Jemig, dit is echt zo gênant...

‘Rustig mam, het komt echt wel goed hoor.’ Zegt Nova, zij is de enige van ons drietjes die nog relaxt is.

Doordat ik even moet wachten, schiet het door mijn hoofd wat een puinhoop ik creëer als ik nu niet meega.

Mijn kids een trauma.

Een hotel zoeken nu het al zo laat is.

Een treinreis van minstens 16 uur als ik niet wil vliegen.

En hoe kom ik overal?

We mogen even met de piloot praten en schoorvoetend loop ik door het gangpad naar voren.

Ik hoop niet dat de mensen in het vliegtuig doorhebben wat er aan de hand is, ik geneer me rot...

De piloten zijn jong.

Heel jong.

Piepjong! 

Of ik begin oud te worden.

‘Moeten deze jongens ons gaan redden?” 

Hoe lang duurt zo’n opleiding tegenwoordig ? 

Mag je met vliegen ook al beginnen als je 16 bent ofzo ?

Maar ze zijn wel oké, heel oké.

Rustig, stabiel en ze weten waar ze het over hebben.

Ik probeer uit te leggen waarom ik niet durf en vertel in mijn slechtste Engels ever (Mijn woordenschat die ik deze week flink had uitgebreid is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen) over de nare ervaringen die ik eerder had met vliegen.

“Tja” zegt de engelse piloot. “Ik ga heel eerlijk tegen u zijn, een zachte landing kan ik u helaas niet beloven, er staat gewoon flink wat wind. Maar het gaat goed hoor.’ Vervolgt hij zijn verhaal. “ Als het echt niet lukt om te landen keren we om naar Luton, we hebben fuell genoeg.

Ik pak mezelf bij elkaar en vertel de kids dat we toch meegaan.

We stijgen op en boven in de lucht gaat het eigenlijk prima.

Ik koop nog meer chips en cadeautjes voor de kinderen, alles voor de afleiding.

En dan komen de stewardessen naar ons toe, de piloot heeft hen gevraagt om ons voorin te zetten, zo krijgen we minder last van turbulentie bij de landing.

Ik had juist achterin geboekt omdat volgens google daar de overlevingskans het groots is.

Maar gewillig laat ik me mee naar voren leiden.

En dan begint het....

De landing...

De lichten gaan uit en het is donker in de cabine.

Het vliegtuig begint langzaam te trillen en licht te schudden en dan vallen we met een enorme vaar naar beneden.

Ik voel een rare kriebel door mijn lijf schieten net als bij de kermis.

En dan zakken we nog een keer.

Het vliegtuig maakt een oorverdovend lawaai, gaat nog harder schudden en de cabine lijkt nu nog donkerder en angstaanjagender.

Ik wenste dat ik nooit films had gekeken met vliegtuigcrashes .

“Noof let even op je zus wil je.’ Fluister ik in Nova’s oor.

Nova lacht en zegt ‘Oké mam, jij mag ook mijn hand wel vasthouden hoor.” 

Ik pak haar hand en lachen kijkt ze me aan.

Lekkere moeder ben ik, de verantwoording bij mijn kind leggen en zelf niet in staat zijn om voor ze te zorgen, maar de angst verlamt me gewoon.

Ik doe mijn ogen dicht en doe meer dan tienduizend schietgebedjes.

“God, please, ik wil nog niet dood, niet nu. Zet ons alsjeblieft veilig aan de grond.”

En dan... met een enorme klap landen we.

Niemand klapt, wat ik raar vind want damn, dit is toch echt wel een applausje waard.

Nu begint Nova te huilen, alle spanning van de stabielste te moeten zijn komt er uit.

“Was je ook bang? “ vraag ik.

“Nee mam, ik vind dit juist leuk, maar ik moet voor jullie zorgen en ik heb al de hele tijd hoofdpijn.” 

Ik geef haar een knuffel en na een tijdje zijn we alle drie weer rustig.

Als iedereen is uitgestapt, lopen we naar achter voor onze bagage en als we de stewardessen en piloten bedanken voor hun geduld en begrip, worden de meiden uitgenodigd in de cockpit.

Ze mogen op de pilotenstoelen zitten de hendel bewegen waarmee het vliegtuig opstijgt (god zij dank staat de motor uit) en op het knopje drukken waarbij er wordt omgeroepen dat de riemen vast moeten.

De piloten zijn onwijs aardig en vooral de Engelse piloot is super lief voor de meiden en laat ze enthousiast zien waar alles voor is.

“Ik wil later ook piloot worden!” Roept Nova met een glunderend gezicht.

De piloot en ik kijken elkaar even begripvol aan, weg jeugdtrauma.

Ik vraag me af of mijn waterproof mascara het gehouden heeft of toch is neergestort halverwege mijn wangen.

De piloot is leuk, erg leuk ! 

Jammer dat ie zo jong is....