Laten we eerlijk zijn, ik had me er natuurlijk geestelijk al helemaal op voorbereid dat de Fransen een arrogant volkje zijn...

Niet dat ik dit uitstraalde natuurlijk, want “Hey" iedereen verdient een eerlijke kans toch?!
Ook de Fransen!

Bretagne

Misschien komt het omdat ik in Bretagne ben beland... maar ze voelen hier niet Frans.
Echt niet!
Ik bedoel, ze lachen vriendelijk naar me, ook al zeg ik dat ik geen woord Frans spreek.
Ze blijven geduldig als ik mijn vertaal-app erbij pak en eindeloos zit te hannesen om het ding te laten doen waar het voor bedoeld is.
En wat misschien nog wel het meest bijzondere is... ze proberen zelfs een paar woorden in het Engels terug te praten.

Vooroordeel

Lekker dan, daar gaat mijn vooroordeel...
Vooroordelen zijn altijd fijn als schrijfster, kun je zo lekker tegen dingen aantrappen.
Maar goed, de Fransen die we tegenkwamen bij de benzinepompen in de rest van Frankrijk blijven stijf, arrogant en zuur.
Punt.

Verrassend

De Fransen verbazen me trouwens ook op andere punten.

* Ik bedoel, waar rijden die Franse auto’s op???
Er is nergens een pomp te vinden op de snelweg, maar dan ook echt nergens.
* Hoe blijven al die Franse vrouwen zo slank als je op elke hoek van de straat kunt lunchen
met crêpes?
* En waarom moeten ze niet huilen bij de visafdeling van de Intermarché?

Het heeft even geduurd, maar ik denk dat ik inmiddels de antwoorden weet.

* Ze gaan nooit veel de snelweg op en zeker niet naar het buitenland, daarom spreken ze geen Engels en tanken dus vooral in het dorp.
* Crêpes staan op de reclameborden aangekondigd met een bult verleidelijk poedersuiker, maar als je eenmaal binnen bent gelokt kun je alleen nog crêpes bestellen met gebakken eieren en spek.
* Fransen hebben geen 💚 ... althans niet een die hard klopt voor dieren, ook de Bretagners niet.

Vrolijk rennen mijn meisjes door de supermarkt en dan ineens hoor ik een kreet van pure schrik en verontzetting.

“Mama!!! Oh dit kan echt niet!! Wat zielig!!”

Ik weet al waar dit over gaat en heb geprobeerd mijn meiden voorzichtig om deze afdeling heen te loodsen, maar helaas...

Dierenleed

In een klein aquarium zitten enorm grote kreeften en krabben.
De dieren zijn zo groot dat als Rosie ernaast staat, haar hoofd nog kleiner lijkt dan een van de dieren.
Hun scharen zijn met ijzer en plastic aan elkaar gebonden en ergens aan hun lijfjes is een soort label vastgemaakt met een nummer.

Ze zijn zo groot en je kunt hun kopjes goed zien.
Ze staren treurig voor zich uit en geloof me, ik weet nu echt zeker dat ook een kreeft verdrietig kan zijn.

Kras

Rosie kan er niet over uit en ik weet precies hoe ze zich voelt; als kind was ik ook in complete shock toen ik dit voor het eerst zag.
Tranen rollen over haar gezicht en als er een mevrouw komt (die volgens Rosie ook nog gemeen kijkt naar de krab) die er een koopt en meekrijgt in een klein plastic zakje, is er een blijvende kras bijgekomen op het hart van mijn kind.

Als we thuis zijn kan ze er niet over ophouden met praten en ’s avonds valt ze met tranen in haar ogen in slaap.
“Mama! Je moet ze kopen en redden.”

De held...of toch niet...

De volgende dag zit ik te bedenken of ik ze inderdaad kan kopen, ik bedoel, wat voor een geweldige moeder ben je dan, ze zal me minstens tot haar puberteit dankbaar zijn.
Toch probeer ik realistisch te blijven, want voordat ik bij zee ben zal de helft het niet overleven.
En hoe gooi ik ze terug in zee?
Of ze spoelen weer op het strand of ik moet ze van een hoger punt naar beneden gooien, dat kan ook niet.

Nee.
Ik ga het niet doen.

De volgende dag moeten we helaas weer naar de supermarkt en Rosie staat erop om toch nog even langs het aquarium te lopen.
“Mam, ik heb nu heel hard gehuild en dat is nu klaar. Het doet alleen nog pijn in mijn hart, maar ik moet zien of mijn lievelingskreeft al verkocht is.”

We lopen langs de bak en hij is weg.
“Soms komen ze eerst nog in een groot aquarium in een restaurant hoor, en dan duurt het heel lang voor ze worden opgegeten,” probeer ik de pijn te verzachten.
“Laat maar hoor mam, ik weet hoe het zit,” zegt ze met een donkere blik in haar ogen.

Geen hart...

Dan valt mijn oog op een grote berg krabben die op elkaar liggen gestapeld in een bak ijs.
“Mama!!! Die leeft nog!!!” gilt mijn andere dochter het nu uit.
Ik volg Nova’s blik en zie hoe er in de enorme stapel een paar zielige oogjes ons aanstaren.
Hoe er nog kleine beweginkjes te zien zijn en hoe er belletjes en slijm uit een paar bekjes stromen.

Ik slik en probeer mijn tranen in te houden.
Ik neem me voor om NOOIT maar dan ook NOOIT meer iets van kreeft of krab te eten.
Ja, de Circle of life is zo als het hoort, maar dan wel met respect voor dieren.

“KUT Intermarché!!”   

Roept Nova als we naar buiten lopen.
Ik corrigeer haar niet.

---

De Laatste Loodjes wegen het zwaarst..

Loodjes!!!

Loodjes!!!

Fucking betonblokken kun je ze beter noemen!

Ik dacht natuurlijk dat ik het allemaal prima op orde had, dat ik het wel zou redden voor de afgesproken datum. Maar als ik je vertel dat dit niet het geval is, dan ben je, als je mij een beetje kent, vast niet verbaasd.

Chaos, het was complete chaos!

“Stoer hoor dat je dit gaat doen!”
“Wat knap van je, je moet het maar durven!”
“Wat sta je er lekker ontspannen in.”

Uhm... had ik jullie al verteld dat ik de laatste drie weken iedere nacht standaard tussen half twee en vier wakker word?

En dat dit niets te maken heeft met de bekende en altijd beruchte volle maan?

Dat mijn handen dan zo hard trillen als een elektrische tandenborstel? (Keurige vergelijking toch? 😉) en mijn hart het ritme slaat wat nog het best te vergelijken is met het nummer RATATA?

Wanneer ik wist dat het echt mis ging  was toen de moeder van het vriendinnetje van Rosie belde om twee uur 's middags.

Overdreven vrolijk gilde ik door de telefoon : "Hoi Emma!

Jij wilt natuurlijk weten wanneer je even met Raven kan komen om afscheid te nemen van Rosie en gedag kunt zeggen, hè!

Uhm, ik moet even kijken hoor want ik ben super druk en we zitten al behoorlijk vol!"

"Uhm Nienke... ik bel je om te vragen wanneer je Rosie bij ons komt ophalen ... je zou hier eind van de ochtend zijn."

Dammm!

Daar was hij dan eindelijk, het besef dat het NIET ging lukken om maandagnacht weg te gaan.

En toen heb ik iets gedaan waar ik een gruwelijke pest hekel aan heb.... ik heb hulp geaccepteerd...

Hulp van de liefste vrienden van de wereld!

Vrienden die hielpen met inpakken, schoonmaken en op de kids passen.

En het moest ook wel anders zouden mijn ouders er weer volledig voor opdraaien want op de een of andere manier heb ik daar een soort onbeperkt "help mij abonnement" open staan.

Een abonnement wat maar nooit af lijkt te lopen en waarbij schuldgevoel van mijn kant geen enkele rol speelde, want hey het zijn je ouders hè!

Ik bedoel die hebben daar zelf voor gekozen om zo'n chaotisch kind op de wereld te zetten.

Maar nu hielpen mijn vrienden dus en geloof me dat ging snel.

Het ging rigoureus, dat dan weer wel...

Ik heb geen flauw idee waar mijn bril is gebleven ... maar schoon en opgeruimd is het !

Ik bel met de redactie van "Enkeltje Verweggistan" en gelukkig vinden ze het geen probleem om de opname te verplaatsen en heel langzaam voel ik me ontspannen.

Als ik om 12:45 mijn bed in rol, hoor ik ineens harde stemmen buiten ze praten en lachen en dan hoor ik knallen van vuurwerk.

Shit het zijn de buren uit de straat naast mij, ze denken dat ik vannacht vertrek.

Schuldig dat ik het  niet op tijd heb laten weten schiet ik snel een jasje aan en ren op blote voeten naar buiten.

"Sttt, zachtjes, ik vertrek woensdag pas." roep ik lacherig  

We ploffen met z'n alle op het muurtje voor mijn huis, ze waren de hele avond wakker gebleven om me uit te zwaaien. 

Gelukkig zijn ze niet boos en kunnen ze er om lachen.

"Woensdag zijn we er weer!" roept Bianca en Wim knikt instemmend. 

"Zeker woensdag staan we er weer!"

En nu komt het besef ... al die lieve mensen, wat ga ik ze vreselijk missen!

Ik heb nog nooit zoveel geknuffeld als deze week en het voelt een beetje als liefdesverdriet want loslaten is moeilijk.

Toch weet ik dat het tijd is om te gaan...

Op weg naar nieuwe avonturen, mooie plekken en bijzondere mensen.

Uit het oog uit het hart?

Dat nooit! 

💚

ps: Wat ben ik blij met de mooie nieuwe foto's voor mijn website gemaakt door :

                                           www.olgafotografie.nl 

Ik zou het leuk vinden om mijn avonturen met meer mensen te delen, wil jij me hierbij helpen, deel mijn Blog dan op je socials 🙏🏼

Groenstroken en Moraalridders (deel2)

Sorry het heeft even geduurd, maar ben je nog steeds benieuwd wie er nu op mijn raam tikte lees dan snel verder 😉 

Klop klop!

Het raam is beslagen, maar door het vocht heen zie ik een mooie bos krullen heen en weer wapperen.
Ik laat mijn raam zakken en zie een leuke knappe jonge vent (Of noem je dat nu Gast? Gozer? of Bro?) naast mijn auto staan met een prachtige hond.

Zou deze man een bewoner zijn?
Ziet hij dat ik in nood ben?
Gaat hij me redden?
Heeft hij een sleutel van het rode paaltje? (Je weet wel, dat rode paaltje dat alleen voor bewoners wil buigen.)

Het lijkt bijna een sprookje! Je weet wel, zo één van eind goed al goed.

Lekker maar zuur

Dan hoor ik zijn norse, tevens brallerige stem.
“Vindt u dit normaal?”
“Wat bedoelt u?” Ik ben me van geen kwaad bewust.
“Nou, dat u hier staat!”

Zijn stem klinkt allesbehalve als die van een behulpzame ridder.

“Uhm, nou nee,” stotter ik.
“Als die auto niet achter me stond geparkeerd was ik ook al lang weg, hoor,” verzeker ik hem.

“Maar die auto is niet weg en u staat hier op een groenstrook en ik vraag aan u of u dit normaal vindt!
Ik verwacht dus gewoon een normaal antwoord van u!”

Zoals je inmiddels vast wel weet, heb ik regelmatig last van fysieke trekjes als mijn emoties hoog oplopen en ook in dit geval ging het weer bijna mis.
Ik voel namelijk hoe mijn oog begint te trillen en mijn mond bijna sullig open zakt van verbazing.
Meent hij dit nu echt?
Ik kijk naar zijn zure gezicht (die krullen staan ineens minder mooi), zijn brave donkerblauwe net-niet-regenjasje, maar vast wel water- en winddicht, en zijn burgerlijke voorkomen.
Ik schat hem begin dertig en nu al zo zuur!

Conclusie:
Oef!
Hij meent het echt.

Rebel

Waarschijnlijk begon het al bij het “lenen” van de iPhone-lader, maar ik krijg een rebels gevoel en kijk hem uitdagend aan.

“Ik begrijp eigenlijk niet waar je je zo druk overmaakt.”
Tutoyeren is al een manier om de ander minder belangrijk te maken, schiet het door mijn hoofd.
“Ik bedoel, het is niet zo dat ik in jouw voortuin geparkeerd sta, toch?
Ik poep ook niet in jouw voortuin... met mijn hond,” vervolg ik snel, al bedoelde ik eigenlijk toch echt mezelf.
Een paar maanden off-grid leven in Portugal doet rare dingen met een mens.
Voor je nu rare ideeën krijgt, nee, ik heb daar niet in de bosjes gepoept, maar geloof me, je grenzen liggen daar een stuk lager.
"En ik rijd niet met 80 door je straat waar je kinderen spelen.
Dus het valt allemaal best mee, toch?” vervolg ik mijn relaas.

Zijn gezicht loopt langzaam rood aan en zijn kaken verstrakken.
Nee, het valt niet mee, begrijp ik nu.

Ik probeer het nog een keer.
“Sorry hoor, ik ben een alleenstaande moeder met een gescheurde knieband (die blijft zelfs na twee maanden een goed excuus en die alleenstaande moeder ook) en ik probeer toch nog mijn kinderen op tijd op de avondvierdaagse te krijgen.”
Ik trek er een heel zielig gezicht bij, maar ook daarop reageert zijn ridder-gen niet...

Misschien roep ik dat “red de jonkvrouw”-gevoel  wel niet meer bij hem op met mijn minstens 10 jaar ouder, maar kom op, er moet toch iets empathisch in deze vent zitten???!

Ridders zijn voltooid verleden tijd

“Ik heb er last van!
Het is gewoon belachelijk, elk jaar is het hetzelfde liedje, gewoon onfatsoenlijk gedrag!”

“Je bedoelt dat je elk jaar vier dagen last hebt van de auto’s van de avondvierdaagse?” vraag ik nogmaals om er zeker van te zijn dat ik hem goed begrijp.
Ik begrijp hem goed.

Er volgt een verhitte  discussie, wat best fijn is want ik begon het al koud te krijgen met het raam open waarin ik hem vertel dat hij zich niet moet aanstellen en dat ik elke dag last heb van een gast die zijn drugs met folie zit te verhitten op het schoolplein tegenover mijn huis en dat je mij daar ook niet over hoort. (Niet helemaal waar, ik klaag daar eigenlijk dagelijks over )
Ook vertel ik hem dat ik me als juf over hele andere dingen druk maak, namelijk in welke maatschappij de kinderen uit mijn klas straks terechtkomen.
Ik zie hem aanslaan op het woord juf en ik weet wat hij denkt.. 

“Kutwijf!
En nog juf ook!
Zou nooit mogen!”

Het mooie is dat ik lekker droog in mijn auto zit (met natte voeten, dat wel) en hij in de volle regen staat. Zijn donkerblonde krullen zakken steeds verder uit en hangen nu in zielige sliertjes langs zijn gezicht.
Een gezicht dat bijna uit elkaar knalt van woede en frustratie.

Poepzakjes en kassabonnetjes

“U wilt maar niet toegeven dat u fout zit, hè!” gilt hij.
U blijft maar discussiëren!”
“U blijft maar discussiëren over onzin,” zeg ik.
“Maar u doet toch ook mee aan deze discussie!” roept hij woest.
“Klopt,” zeg ik. “Daarom lijkt het me ook goed dat we nu afronden.
Fijne avond!” 
Ik doe mijn raampje dicht en hij druipt (niet alleen figuurlijk 😝) woedend af om zijn hond alsnog uit te laten.
Het arme beest, ik hoop dat hij zijn plas op heeft kunnen houden.

Ik zak onderuit, zet de kachel wat hoger en kijk nog een serie.
Gelukkig is mijn telefoon goed opgeladen.
Na 10 minuten loopt hij stampend langs mijn auto en vanuit mijn ooghoek zie ik dat zijn hond net zo zuur kijkt als zijn baas.

Een ding weet ik zeker... Deze man heeft sowieso een poepzakje bij zich, lekker burgerlijk ;)

Ik schrijf een lang verhaal op een boodschappenbonnetje en leg dat samen met de lader terug in de auto aan het eind van de oprit.

Ik bedank de blokkeerders namens mijn dochters dat ze vanavond patat eten omdat mama geen boodschappen heeft kunnen doen.

En natuurlijk voor het lenen van hun iPhone- lader 😁

Ik vertel ze ook nog even dat ze zich geen zorgen hoeven maken dat er iets uit hun auto gestolen zou kunnen zijn aangezien ik er de hele tijd ben geweest en op hun auto heb gepast.

Er zijn gelukkig alleen maar keurige mensen langsgelopen, die zich keurig aan de regels houden.

Altijd.

Zelfs tijdens de avondvierdaagse. 😉

Groenstroken en Moraalridders (deel1)

Ik ben er dus toch ingetrapt, hè... de avondvierdaagse...  

Je weet van tevoren al dat het keihard gaat regenen, ook al is het de rest van de maand één grote broeikast geweest, en nog erger... je weet dat het sowieso vier dagen duurt!

Parkeren doe je zo.

Je zou denken dat het tijdens deze vierdaagse vooral de kunst is om je kind terug te vinden tussen al die honderden krijsende, gillende, rennende gevallen, maar niets is minder waar.
Er is een veel grotere uitdaging: parkeren!  

Want al is al dat wandelen een sportief gedoe, we komen natuurlijk wel graag met de auto als het regent.

En dan, na tig rondjes rijden, is hij daar, de groenstrook!  

Prachtig ligt hij daar naast het opritje naar een parkeerplaats voor bewoners, waar aan het eind keurig een rood paaltje staat dat alleen voor bewoners wil buigen.  

Maar hé, daar doe ik niet moeilijk over, die kleine, smalle groene strook voor het paaltje, roept mijn naam, wat zeg ik hij schreeuwt.

Dumpen en Doorlopen

Schuldig, damn! Ik voel me echt schuldig.  

Ik, die altijd anderen wil helpen, heb net mijn kinderen gedumpt bij andere ouders...  

Mijn knie gaat fantastisch en het liefst loop ik zelf met ze (echt waar! Niet gelogen!), maar ja, ik probeer verstandig te zijn en braaf naar de dokter te luisteren... kalm aan.  

Vrolijk huppelen mijn meiden mee met de ouders van hun beste vriendinnetjes en uit schuldgevoel hebben ze allebei een grote zak snoep mee om uit te delen. "Vooral de ouders niet vergeten hoor!", heb ik ze op het hart gedrukt.

Rillen en Rellen

Hoe het gelukt is, weet ik niet, maar zelfs in die tien minuten dat ik ze heb afgeleverd, ben ik zeiknat en soppen mijn voeten in mijn niet-waterdichte schoenen.  

Koud, bibberig en moe sjok ik naar mijn auto, lekker warme sokken aan thuis, een kop thee en dan nog even boodschappen doen.

En dan gebeurt het!  

De ASO!

Achter mijn auto staat een auto geparkeerd.  

Niet zoals ik, sociaal geaccepteerd, asociaal op de groenstrook, nee, veel erger!!!  

Veel, veel erger!!!!

Namelijk aan het eind van het opritje!  

Namelijk precies bij de doorgang!  

Namelijk zo dat ik er met geen mogelijkheid meer uit kan!

Ik voel een woede omhoogkomen die zijn weerga niet kent.  

ASO!!!  

Ik loop op de auto af en duw tegen de achterkant.  

Geen beweging.  

In mijn hoofd fantaseer ik hoe ik mijn sleutelbos van voor naar achter over de auto haal.

Dit soort gedachten zijn mij niet vreemd, aangezien ik die dagelijks had na mijn laatste ex...

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik dan meer dacht aan een jerrycan benzine en een aansteker.

Haat en liefde liggen dicht naast elkaar.

Zeeland en Apeldoorn gelukkig voor hem dan weer niet.

Natuurlijk laat ik mijn sleutels braaf in mijn zak, maar ik kan het niet laten om even een klein rukje aan het portier te geven, vraag me niet waarom, maar het voelde gewoon lekker om te doen, en dan... vliegt de deur open!  

De auto is niet op slot.

Opties

Wegduwen?

Geen optie, geen ruimte aan de voorkant en ook niet in de straat.  

Dan zie ik een oplader in het contact zitten...  

IPhone! Kan niet missen ;)

Ik staar naar de lege telefoon in mijn hand en bedenk me hoe ik me hier anderhalf uur kan gaan zitten vervelen of me kan vermaken.  

En ik moet natuurlijk ook bereikbaar zijn voor de kinderen 😇

Ik buk in de auto en trek de lader los en neem hem mee. Plof drijfnat in mijn auto, zet de verwarming aan en doe de lader aan mijn tel.  

Past precies!  

Ik leun achterover en zet een of ander dom programma aan, je weet wel, zo een waarbij andere mensen meer ellende in hun leven hebben dan jijzelf en je je gezegend voelt met je eigen shit.

Ik begin er bijna van te genieten!  

Me-time!

De ramen zijn flink beslagen door mijn natte kleding en ik kan me voorstellen dat iemand die langsloopt er iets anders van zou denken.

En dan klopt er iemand op mijn raam...

Vind je het leuk om mijn Blog te  delen: 

Volg me ook op :

OPA ONTSNAPT ! (DEEL2)

controle

Ik heb de boel redelijk onder controle; wat zeg ik, het gaat fantastisch!
Ik pendel met mijn auto tussen een kamp in the bush bush met 30 gillende pubers en het ziekenhuis met een vader die zichzelf allesbehalve ziek vindt.

Tussendoor regel ik vervoer voor mijn kids door alle moeders, buurvrouwen en lieve nichten in te schakelen.

Lang leve de autotelefoon!

Na drie dagen enge verhalen vertellen, marshmallows roosteren boven het vuur en heel veel patat en hamburgers eten, met een gemiddelde slaaptijd van drie uur per nacht, heb ik de finish bereikt: mijn bed! Ik heb welgeteld 3,5 uur om bij te tanken en dan komen de kids thuis.

"Tring Tring!"

(Beetje ouderwets, maar ik zou niet weten hoe ik anders een beltoon moet beschrijven... Is het trouwens 'tring' of 'ring'? Mijn spellingscontrole kent het woord 'tring' niet eens meer.)

Een onbekend nummer; het zal toch niet het ziekenhuis zijn?
Het is het ziekenhuis.
Of ik met spoed wil komen, want ze moeten iets met mij overleggen zonder mijn vader erbij.

Heeft hij weer een infarct gehad? Is hij knettergek geworden? Terminaal?

De ergste scenario's razen door mijn hoofd. Ik spring uit bed (zo’n telefoontje werkt hetzelfde als een snellader), duik onder de douche door (want geloof me, na drie dagen kamp is dat wel nodig) en race naar het ziekenhuis.

Op het matje

“Meneer Disco is eigenwijs,” zegt de arts terwijl ze me bloedserieus aankijkt.
“Heel eigenwijs,” vervolgt ze.
Ik kijk haar aan en vraag me af of mijn mond niet open staat van verbazing.
Bedoelt ze nu dat er eigenlijk niets aan de hand is?
Voor mijn kids heb ik nog nooit op school hoeven komen, maar begrijp ik het nu goed dat ze me op het matje heeft geroepen omdat mijn pa gewoon zichzelf is?

“Hij ziet slecht met zijn linkeroog en eet alleen de linkerkant van zijn bord leeg als de therapeut het bord  draait,” vervolgt ze haar monoloog.
“En hij slikt stiekem zijn eigen medicijnen naast de medicijnen die wij hem geven.
Kunt u hem die misschien afpakken?” vraagt ze hoopvol aan mij.

Therapie 

"U vader heeft therapie nodig, minstens 6 weken." vervolgt ze, misschien wat langer. "Wilt u dit vast aan hem vertellen?" Dan kom ik later en bespreken we het samen met hem.
Ik loop naar de gang en zie mijn vader druk gebarend staan praten met een verpleegster.

“Ja, maar nu moet je echt even naar me luisteren hoor!”

Zegt hij terwijl hij wild met zijn vinger voor haar gezicht beweegt en “Sttt! Sttt!” fluistert.

“Dit is gewoon allemaal onzin waarom ik hier ben, ik voel me echt kiplekker!
Lekkerder dan ooit!”
Zijn woeste grijze haren staan alle kanten op en ik heb het drukke babbelen niet van een vreemde.

Dreigen doet wonderen

Het duurde even, maar "Ze pakken je rijbewijs af hoor als je niet meewerkt!" dat argument gaf toch echt de doorslag.
Braaf ligt hij op zijn bed en aan zijn pruillip zie ik dat hij zich nog niet helemaal heeft verzoent met zijn lot.

“Je at je bord niet leeg aan de linkerkant.”

Opper ik voorzichtig om hem te laten inzien dat er echt iets mis is met hem.
“Vind je het gek! Weet je wat je hier te vreten krijgt?!”
“Pap!” sis ik hem toe, “Praat normaal, er liggen meer patiënten.”
In het bed naast hem zie ik een buurvrouw een lachje onderdrukken, eindelijk wat reuring in de zaal.

Opa ontsnapt

Ik sta voor de klas en het is het einde van de dag, de dag na kamp.
Juf moe.
Kids moe.
Het is super gezellig....

En daar is hij weer!

“Pling!”

"Je vader zit thuis voor de deur.
Hij belt net dat hij er niet in kan en ik ben niet zo snel thuis."

Voor de deur! Voor de deur! Is hij niet goed bij zijn hoofd geworden!

Ik ren de trap af en trek de deur open bij Marit.
Ze is in overleg met een directeur van een andere school.

“Ik moet naar huis!" gil ik, "Mijn pa is ontsnapt!”

Daar zit hij, op zijn gemakje op het bankje voor het huis in het zonnetje.
“Hé, wat doe jij nu hier, jij moet toch gewoon werken?” (Déjà vu)
“Wat doe ik hier?! Wat doe ik hier?! Wat doe jij hier?
Dat is de vraag!" roep ik boos.
“Ik kom even wat kleren halen,” zegt hij lachend.
“Ik moet goed wandelen van de arts, dat is goed voor de revalidatie.”
Ik maak me nu extreem veel zorgen, is er echt iets gruwelijk beschadigd door het infarct of is hij gewoon zijn eigenwijze zelf?

Wie is hier nu gek? Dat is de vraag?

Ik weet dat het niet zo is, want gister mocht hij onder protest van de arts nog net een paar kleren met mij ophalen als ik hem heel goed in de gaten hield.
Ik bel het ziekenhuis en met veel gemopper stapt hij in (oké, ik dreigde een beetje dat ik anders de politie zou bellen en me afvroeg of echt alles nog wel functioneert in zijn bovenkamer) en laat zich terugbrengen. Daar krijgt hij een mega preek dat hij niet eens de afdeling af mag.

Verveling

Een week ligt hij er en de verveling slaat zo toe dat het personeel hem maar op een of ander karretje over de afdeling laat scheuren met een paar verpleegsters voorin als therapie.

Ze hebben mega lol.

Het gesprek

Eindelijk krijgen we een gesprek.

Ik trek extra nette kleren aan om te laten zien dat mijn pa echt een nette man is met een nette dochter ondanks zijn catweazle-haar en instrueer mijn vader wat hij moet doen.

“Niet als een dolle gaan lullen hè, doe je haar in een staart, doe je riem normaal door je broek en hijs je rits op, straks denken ze nog echt dat je gek bent hoor!”

Mijn pa kijkt me rebels aan en trekt dan met een vaart zijn gulp goed dicht en frummelt een elastiekje in zijn haar.
“Zo goed?” Vraagt hij met een grijns.
“Braaf!” Zeg ik ;) 

Ze is jong, de arts-assistent. 
En niet zo ervaren, dat is duidelijk.

Ze kijkt even gewichtig in een paar papieren en dan kijkt ze naar mijn pa.
“Nou meneer Disco, u mag naar huis!”
Mijn pa en ik kijken haar stomverbaasd aan.
We zijn allebei stil en geloof me, dat gebeurt nooit.

Fluitend pakt hij zijn spullen in!

Mijn pa weet niet hoe snel hij zijn spullen bij elkaar moet graaien.
(Straks bedenken ze zich nog, je weet het hier maar nooit.)

Hij vergeet alleen zijn tandenborstel, maar hé, die stond dan ook links in de kast.
Als we door de gang naar de lift lopen zegt hij: “Zie je wel! Er is niets met mij aan de hand!”
Fluitend stapt hij in de lift.

Ik denk aan de woorden van een van zijn beste vrienden uit Zeeland die speciaal een hotelletje hebben geboekt om hem op te zoeken.

“We hebben de dokter verteld dat je vader altijd al een bijzonder mannetje was hoor, dan weten ze dat er niets mis met hem is.”

Zo zie je maar, het spreekwoord 'beter een goeie buur dan een verre vriend' gaat niet in alle gevallen op ;)

Thuis openen we de brief met informatie er staat een vinkje bij nee achter de zin ' verdere therapie.'

"Zie je wel." zegt hij triomfantelijk. "Zo gezond als een vis!"

Mijn bijzondere, fantastische, lieve, grappige pa en top opa voor mijn meiden, wat ben ik blij dat hij gelijk had.

Er is niets mis met hem!

ps: Hij is natuurlijk veel knapper (en slanker) dan deze illustratie, dat moest ik er nog wel even van hem bij vermelden ;)

Los met Linda

Mama gaat los!

Ik ga uit eten.

Met Linda.

Nee, nee, nee, ik heb het hier niet over een braaf etentje met voorgerecht, hoofdgerecht, toetje en dan hup weer naar huis.
Nee, ik heb het over een écht uitje.
Je weet wel, zo'n eentje waarbij je daarna nog een drankje gaat doen in de stad.

Dump je kind bij je ex 

Het kan gewoon niet misgaan dit keer.
Ik bedoel, ik heb haar dekbed, Grote Hond en haar favoriete drinken meegegeven, dus het kan gewoon niet dat ze belt dat ze weer naar huis wil.
Dit wordt dé avond... dé 'Mama heeft tijd voor zichzelf'-avond!

Zal ik mijn tel op stil zetten?
Dat ik het gewoon niet hoor, mocht mijn ex bellen...

Badderen, smeren en schminken 

Ik zit uitgebreid in bad, doe daarna wat make-up op (het was nog net niet over datum) en sta voor de kast om iets leuks aan te trekken.
Een strakke jurk?
Nee, toch maar zo'n lekker alternatief kloffie, je bent tenslotte wat je bent, toch?

Even schiet het door me heen: 'Maar misschien kom je  bekende tegen, bijvoorbeeld een Harm, de hunk van vroeger bij de sportschool waar ik jaren geleden nog de motivatie voor kon opbrengen.'

Parkeren doe je zo!

Het is druk in de stad en het enige parkeerplekje dat we kunnen vinden is belachelijk klein.
"Ik prop hem hier zo tussen hoor!" roep ik vol bravoure tegen Lin.
"Stap maar vast uit."

Met een soepele beweging en een paar keer bijsturen wring ik de auto tussen twee andere in.
Na de garage in Spanje draai ik hier mijn hand niet meer voor om.
Ik moet over de achterbank naar buiten klimmen, want alleen de achterdeuren kunnen nog open.
'Damn, dat is toch best lastig met zo'n brace.'

'Tada!'

Roep ik naar mijn vriendinnetje die braaf op de stoep staat te wachten.
Vol bewondering krijg ik een goedkeurende blik.
'Alleen die andere mensen kunnen nu niet meer instappen,' zegt ze.
Ik kijk even achterom.
'Tja... dat is wel even een dingetje.'

Manifesteren doe je dus zo ;) 

We lopen de straat uit, de bocht door, het straatje in van het restaurant en dan zie ik hem aankomen; hij loopt recht op ons af.

Harm

Ik stoot Linda aan, "Harm!" fluister ik in haar oor.
Ik denk aan alle grappen die we samen over Harm hebben gemaakt, want Linda was ook diep onder de indruk van hem.
Een beschuitje eten was wel de minst foute die uit onze mond is gerold.

Ineens ziet hij mij ook en ik zie aan zijn gezicht dat hij schrikt.
"Hey Nienke," zegt hij vrolijk, maar ik hoor het ongemak in zijn stem.

Hij is nog steeds net zo aantrekkelijk als een paar jaar geleden, alleen zijn haar zit anders: een soort opgeschoren kapsel met een rare krul op zijn hoofd.

Ik vraag me af of de extra rimpels in mijn voorhoofd hem ook opvallen....

"Ga je ook ergens eten?" vraag ik ongemakkelijk.
"Ja, mijn afspraak zit binnen," zegt hij als hij een knikje geeft naar het restaurant waar we recht voor staan.
Bedoelt hij zijn vriendin?

Het voelt nu ongemakkelijk x 2.

Flashback

Terwijl we elkaar aankijken, denk ik aan alle momenten dat er een enorme spanning tussen ons hing op de sportschool toen we allebei nog vrijgezel waren en ik vraag me af of hij daar ook aan denkt.

We praten wat over de bekende koetjes en kalfjes en dan zeg ik snel dat ik door moet lopen.

Thee en Cocktails 

Linda is al naar het restaurant en als ik bij haar aan tafel plof, schieten we allebei in de lach.

"Hij is nog steeds lekker hè," grinnikt ze.
"Ja," beaam ik.

Het wordt een super gezellige avond en daarna lopen we door naar een terrasje
waar ik braaf wat theetjes drink (de bediening keek wat raar) en Linda flink wat cocktails wegtikt.
Het wordt steeds later en steeds gezelliger.

Midden in de nacht rijden we over de stille, donkere wegen door het platteland.
De lucht is zwart en de maan is fel.
Ik zet de motor uit als we bij Lin op de oprit staan en we praten nog even over diepgaande dingen en dan ineens zegt Lin:

"Toch blijft het jammer..."
"Wat?" vraag ik.
"Nou gewoon... nu met dat haar is Harm een beetje een soort koningspoedel en eerder was het meer een stoute jackrussell."

Ik kijk haar aan en krijg spontaan de slappe lach; die cocktails werken aanstekelijk.

"Maar nog steeds wel een heel lekkere koningspoedel," proest ik het uit.

Als ik terugrijd naar huis, dwalen mijn gedachten even af naar Harm.

Harm, perfecte Harm.

Ik zie mezelf staan in mijn alternatieve kloffie en hij tegenover me met zijn perfect aansluitende spijkerbroek, gepoetste gympen en gestreken bloesje.
Harm met de perfecte look, perfecte auto, perfecte huis en perfecte baan...

Chaos

Thuis stap ik over de bergen chaos van mijn kids heen: kleren, skateboards en ander speelgoed, en kijk naar alle ranzige schoenen op de schoenen-plank.
Ik stap in bed en gooi nog twee verdwaalde knuffels op de grond en denk aan de twee ondeugende meisjes die waarschijnlijk morgen weer stiekem 's nachts in mijn bed kruipen en voel me intens gelukkig.

Nee, perfecte Harm en ik passen niet bij elkaar.

Het is maar goed dat hij de perfecte vriendin heeft.

Maar om naar te kijken blijft hij  leuk.
Heel leuk ;)

ps: Opa ontsnapt (deel 2) komt nog hoor :) 

OPA ONTSNAPT (DEEL 1) 

We gaan op schoolkamp

Heb je genoten van mijn Blog?  Deel mijn blog dan met je vrienden op je socials, want het lijkt me leuk om voor wat meer mensen te schrijven! Bedankt voor je hulp :) 

Volg de rest van mijn avonturen op:

Klik op de foto's om meer Blogs te lezen